Pico Duarte

Het wordt weer eens tijd voor een update zeker?
Kwestie van me toch min of meer aan mijn nieuwjaarsresolutie te houden!
Oh en even terzijde: dit bericht is opgedragen aan Rommy, die 6 maand vrijwilligerswerk deed in Peru en nu in België zit te wachten op de aankomst van haar Peruviaanse liefde. Ik hoop dat dit bericht je een beetje afleiding bied!

Ik ben nog niet zo lang terug in Samana, mijn voeten doen nog pijn en mijn neus is nog ferm verbrand..
Je raad het goed: ik ben op een ferm avontuur gegaan.

Van 17 tot 21 januari huppelde (lees: sleurde, kreunde, steunde en struikelde) ik door bossen en bergen.
Van 17 tot 21 januari beklom ik de Pico Duarte!
http://nl.wikipedia.org/wiki/Pico_Duarte

De AFS-studenten ging al eerder maar ik besloot (na wel wat twijfelen) om mee te gaan met mijn oude school (uit Santo Domingo) en op die manier toch wat leuke momenten met mijn oude mede-studenten te beleven en een onvergetelijke ervaring met hen te delen. Goede keuze want blijkbaar gingen die van AFS in het regenseizoen.

De avond voor mijn heuse wandeltocht nam mijn neef mij mee uit, wat niet de bedoeling was feitelijk. Hij voerde me naar een vriendin die mij truien zou lenen want waarom zou ik hier dikke warme truien hebben?! Die heb ik hier amper nodig! Nadien sleurde hij me onder het excuus “Ina wil voor ze vier dagen de bergen in trekt nog bier gaan drinken” mee met hem en zijn echtgenote om bier en rum te drinken.

De eerste dag werd er afgesproken op mijn oude school, echt leuk om iedereen nog eens te zien en een dikke knuffel te geven! Er was zelfs tijd om even mee in de les te duiken want we moesten enorm lang op onze etensvoorraad wachten. (We zijn in de dominicaanse, was te verwachten en ik begin het al wat gewoon te worden, er treedt geen ergernis meer op.) Vervolgens een lange rit met dominicaanse muziek, een slechte film en een oude man, die wanneer we even in de file staan naar onze bus begint te roepen.
http://www.youtube.com/watch?v=uxVOGFqT2IE
We komen toe, laden de bus uit en leggen alles klaar voor slapengaan. Wat in mijn geval inhoudt: mijn slaapzak dichtplakken met duct tape omdat de rits niet werkt. Waar slapen we? Op een betonnen grond met een dak, waarmee ik dus wil zeggen een huis zonder muren of deftige vloer. We eten hotdogs en spelen domino. Ein-de-lijk leer ik deftig domino spelen, al zie ik nog steeds niet in waarom men dit spel zo leuk vind. Toch wel even schrikken van de koude! Slapen met een muts, sjaal en sokken ben ik toch niet echt gewoon! (Lieve mede-koukleum MAMA: weet je nog in Ijsland dat we gingen slapen met flessen warme thee in onze slaapzak, daar heb ik véél aan moeten denken!) Het vroege opstaan is de volgende ochtend geen probleem want ik word vroeg wakker door de kou.

De eerste stapdag was voor mij het moeilijkste. We beginnen om 6 uur ‘s morgens door het bos te wandelen met zaklampen in de hand. Toen dacht ik nog “dit valt mee, dit is niks” maar wat ik toen nog niet wist was de miserie die zou volgen. (Even gericht naar mijn papa: Weet je nog die wandeling in Peru, toen mama en Jolan niet mee waren, toen had ik het zo lastig om te stijgen, wel het was ongeveer zo..) Sorry voor het intermezzo people, bij deze ga ik verder met mijn bericht! Dus blijkbaar was die beklimming de eerste dag niet echt mijn ding of moest ik er toen gewoon nog wat inkomen. Daarbij kwam nog eens dat we geen water meer hadden het laatste stuk. Er werd ons verteld “nog over die heuvel en dan kan je drinkbaar water vinden” maar na ‘die heuvel’ kwam een nieuwe heuvel en zo ging het wel een uur door! Na een lange pauze met fris water, tot mijn grote vreugde, zette ik samen met twee amigos onze heuse reis verder. Nu begonnen we de afdaling, die deden we heel snel zonder veel pauzes, al was hij immens lang en feitelijk ook wel lastig. Eindelijk toegekomen in het kamp plofte ik me bij het kampvuur. Omdat er een jongen van onze groep heel vroeg was aangekomen bij het kamp had hij ons een slaapruimte kunnen reserveren dus moesten we geen tenten opzetten, wat een geluk! Ook kreeg ik deze nacht een matje van één van de begeleiders. Dus vol goede hoop en met de gedachte een goede nachtrust te vinden kroop ik in mijn “bedje”, niets was minder waar! Ik lag, helaas, vlakbij de luidste snurker van de hoop! Bon zoveel zou ik toch niet slapen want om 4 uur moesten we al weer uit de veren.

Om 5 uur beginnen we te wandelen, weer met zaklampjes maar deze keer echt in den donker! Je zag zo mooi boven je de lichtjes van de mensen die al aan de beklimming van de Pico Duarte waren begonnen. Deze beklimming deed ik alleen, ingepakt in mijn warme kleren en met muziek in de oren. Ik zag hoe de eerste zonnestralen tevoorschijn kwamen en voelde hoe ze de eerste warmte meebrachten. Ik bekeek de wolken die traag over de bergtoppen slopen en de mist die tussen de bomen hing. Op dit moment besefte ik echt hoe graag ik dit soort dingen doen. Ik werd niet moe en nam geen pauze tot ik op de top stond.
http://reocities.com/cuyaya/pico/cima.jpg
De afdaling ging ook vlot, eenmaal terug in het kamp weer hotdogs eten en terug vertrekken. Ik kan me nog luid en duidelijk herinneren hoe we de eerste dag bij de grote afdaling al lachend zeiden “stel je voor dat je dit stuk in de andere richting moet doen, stel je voor dat je dit stuk moet stijgen” wel.. Jullie kunnen het al raden zeker?! Ja hoor, we moesten dit stuk stijgen. Tot mijn grote verbazing ging dit stuk nog redelijk vlot! We namen niet veel pauzes. Die avond zouden we in een vallei slapen dus na deze beklimming volgde er een verschrikkelijke afdaling. De hele afdaling kon je de vallei en de tenten (die leken zo groot als je vingertoppen) zien maar ze kwamen maar niet dichter! Verschrikkelijk! Het laatste stuk ben ik beginnen rennen, ik wou zo graag toekomen, me in het koude water van de rivier smijten en voor het kampvuur ploffen. En we aten marshmellows, jummie!

De volgende dag was een rustdag, voor iedereen wel welkom. UITSLAPEN! (min of meer) We gingen naar la Ballena, een enorm koude rivier. Ik smeet me onder het argument “ik douch me in Samana altijd met koud water” zonder er bij na te denken in het water. Maar man man man, het was toch wat kouder dan verwacht!
http://lh4.ggpht.com/-YSmIYNw3aVE/TWuxtocGLGI/AAAAAAAAAEU/8q2JKHHyVFE/ballena.jpg
De rest van de dag spelen we poker, ik leer eindelijk poker spelen! Er word varken klaar gemaakt, op de manier van stok door de mond en poep van dat arm beestje en dan boven het kampvuur hangen, mijn honger was op slag weg! Later die avond werden er nog awards uitgereikt, ik kreeg er één, maar “what happens at Pico Duarte, stays at Pico Duarte”

De volgende ochtend weer een beklimming, weer vlotjes met een muziekske derbij. Mijn lichaam deed niet meer zo veel pijn. De lange afdaling was wel wat lastig.. En ik begon alle happeringen van mijn lichaam weer te voelen. Samen met de mama van een vriendin daalde ik al rennend af. We haalden iedereen in, zo graag wouden we toekomen! Ik werd zelfs niet meer moe, het enige dat ik voelde was de pijn in mij voeten en knieën. Tijdens de terugrit weer een slechte film maar ik was zo moe en voldaan dat het me feitelijk niet veel meer kon schelen!

Op de bus terug naar Samana realiseer ik me pas echt hoe leuk ik deze tocht vond en hoe het me deugd deed. Zo’n dingen zijn echt voor mij en ik voel me goed en sterk wanneer ik zoiets achter de rug heb. Ik geniet met volle teugen van de natuur en van het “afzien” (dat zal misschien voor sommigen wat raar klinken)
De busrit van en naar Samana zijn een soort therapie geworden, al heb ik hem al tientallen keren afgelegd! Ik sta stil bij wat een geluk ik heb hier te zijn en wat een mooi land dit is (maar ook wel met zijn defecten)

Tijdens de hele Pïco Duarte reis heb ik ook gerealiseerd hoe blij ik ben dat ik van de hoofdstad naar Samana ben veranderd. Zo kan ik nu dansen zoals de dominicanen en zing ik luidkeels dembow liedjes mee. Ik krijg zelfs reacties van “Ina is meer dominicaan dan ik” Deze dingen had ik nooit geleerd en meegemaakt als ik in de hoofdstad was gebleven. Een keuze die zo moeilijk was lijkt nu de oorzaak van mijn geluk! Zoals ik er eerst alles voor deed om in Santo Domingo blijven ben ik nu telkens blij als ik uit de vieze drukke hoofdstad de bus naar huis neem. En oké ja soms heb ik het wel wat lastig als ik een kakkerlak in mijn kamer vind, maar dat is allemaal deel van de ervaring neen?

Even een berichtje voor mijn allerliefste mama: FELIZ CUMPLEAÑOS (voor morgen) en geniet van je sorpresa!

Veel liefs,
la belga